Rozdział 25

Wreszcie coś tu się stworzyło. 

Może być duuuużo błędów, zwracajcie mi uwagę, będzie łatwiej poprawiać :)

Oceńcie sami.

Rozdział 25

 A poza tym sam rozum ci powie,

Że niepodobna, by stworzone dźwignie

Miały tak długo istnieć bezcelownie.

-Boska Komedia Dante

„Kwatera” składała się z dwóch pokoi oraz dużej luksusowej łazienki. Młody mężczyzna o imieniu zaczynającym się na literę „K”, które natychmiast zapomniała, odprowadził ją na miejsce i pokrótce objaśnił rozwiązania architektoniczne. Przeprosił w imieniu swego pracodawcy, za towarzystwo przy kolacji, a raczej jego brak, tłumacząc nawałem pracy u wszystkich członków Zakonu. Kolację zjadła sama w swoim pokoju dziennym, choć „zjadła” to chyba nie za dobre określenie na czynności obejmujące mieszanie widelcem w talerzu i przesuwanie biednego szparaga z miejsca na miejsce.

Jej myśli zajmowały nieco inne pragnienie niż głód. Przede wszystkim chciała się wydostać z tego miejsca. Nie miała zamiaru pozwolić temu przedziwnemu człowiekowi zrobić z niej jednego ze swych pionków. Przecież miała swoje życie! Jak można postanowić zamknąć jakiegoś człowieka bez jego zgody i powiedzieć mu, iż to wina jego intelektu.

Jednak pan Hatechorne miał nad nią dużą władzę. Nie wiedziała, co z jej przyjaciółmi. Jeżeli skłamał i zamknął ich wszystkich w lochach i pozbawi życia w momencie, gdy ona sama ucieknie? Stawka była wysoka. Wiedziała, że dopóki on może zranić ją krzywdząc jednego z jej najbliższych, tak długo ma nad nią władzę. Nie była tak odważna, by zakończyć własne życie. Przynajmniej w tej chwili.

Sprawdziła, czy może tworzyć drzwi swych komnat i wyjść na korytarz lecz te jedynie zaiskrzyły się białymi smugami wokół klamki informując o magicznej blokadzie. Nie miała różdżki, ale wątpiła by zaklęcie było łatwe do zdjęcia. Zrezygnowana przeszła wszerz i wzdłuż każdy z pokoi, aż w końcu usiadła na wykuszu pod oknem i stamtąd też obserwowała niezwykłe poruszenie, okno bowiem wychodziło na podjazd oferując ciekawy widok mnóstwa przedziwnych środków transportu, którymi przybyli równie dziwni goście. Koś przyleciała na smoku, ktoś w pojeździe, który wyłonił się z ziemi bez żadnego ostrzeżenia, niczym kret i przypominał czołg z ogromnym wiertłem na przedzie. Hermiona była tak zmęczona, że gotowa była uwierzyć, iż to tylko senne miraże. Trwała w otępieniu, modląc się o jakąkolwiek podpowiedź ze strony swego instynktu. Była po części świadoma swego szoku. Nie myślała trzeźwo, o ile strzępki impulsów i wspomnień można nazwać myśleniem.

Nie mogła powiedzieć, kiedy ostatnio czuła się tak źle zarówno psychicznie, jak i fizycznie. Nikt dotychczas nie zajrzał do niej i nie wyleczył jej ran. Miała na sobie ubranie, które zmieniała ostatni raz bardzo dawno temu. Poza tym; było to ubranie Draco: jego koszulka, spodnie i trampki. Czuła ból z tyłu głowy oraz siniaki na szyi i inne drobne urazy, które zawdzięczała Arrowowi. Nie wiedziała dlaczego Hatechorne postanowił zakończyć jego życie, ale pewne było, że nie żałowała go wcale.

Dzień kończył się, a powieki opadały wbrew jej woli. Wreszcie zdejmując z siebie część ubrań pozwoliła sobie przejść do sypialni i tam ułożyć się w miękkich, białych pościelach. Nim dzień dobiegł końca, jej oddech był spokojny i równy.

***

Szli korytarzem, starając się nie narobić hałasu. Minęło trochę czasu, odkąd auroży opuścili posiadłość, oszukani fałszywym odwrotem wroga. Josh znał rezydencję jak własną kieszeń i właśnie prowadził ich do jedynego miejsca, gdzie mogli bezpiecznie zorientować się w sytuacji.

Takim sposobem znaleźli się w pokojach Josha, poprosił on Draco, aby obserwował podjazd i alarmował o wszystkich dziwnych rzeczach. Niestety Draco nie widział jeszcze nigdy pojazdu-kreta, ani latających królików zaprzężonych do wozu i wołał swego kompana niezwykle często. Ten natomiast starał się wyciągnąć jak najwięcej informacji o zdarzeniach mających miejsce w ostatnich paru godzinach od portretów. Kilka z nich nie bardzo chciała współpracować lecz po długich namowach i ofertach wzbogacenia ich palety barw zgodziła się zaczerpnąć wiedzy od pobratymców z różnych miejsc w domu.

Draco natomiast skupiał całą uwagę na utrzymaniu swej popędliwości w ryzach. Naprawdę wiele kosztowało go pozostanie w miejscu. Gdyby mógł, najpewniej biegałby niczym szaleniec po posiadłości wrzeszcząc jej imię, dopóki by go nie złapali. Jedynym głosem rozsądku w tej kampanii okazał się Josh.

Jak się okazało, Hermiona została uwięziona i wkrótce miała złożyć (pod przymusem) zaprzysiężenie. Żadnego z nich nie zdziwił fakt, że to Arrow oddał ją wrogowi. Musieli się spieszyć, skoro za dwa dni miała nastąpić ceremonia, a wraz z nią miała zniknąć nadzieja na uratowanie dziewczyny.

***

Otworzyła oczy i rozejrzała się po pomieszczeniu. Śniła. Tak pięknie śniła. Słyszała, jak Draco woła jej imię, mówi by już się obudziła i poszła z nim. Nigdy w życiu nie czuła się bardziej bezradna. Nie płakała, ale czuła jak cała jej dusza rozpada się, umysł szukając rozwiązania trafia na ślepe zaułki, a serce marzy by odlecieć przez okno.

Nagle usłyszała pukanie do drzwi sypialni. Drżącym głosem zaprosiła czekającą w salonie osobę do środka. Nie był to ten sam młody człowiek, co poprzedniego dnia lecz młoda służąca, którą Hermiona poznała natychmiast. Widziała ją w domu Malfoyów. Najwidoczniej po śmierci pana znalazła pracę tu. Ona również poznała młodą dziewczynę, którą przyprowadził panicz pewnego dnia. Obie mierzyły się wzrokiem, aż Marry spuściła wzrok speszona swą impertynencją.

-Pan prosi, aby panna Granger towarzyszyła mu przy obiedzie i przesyła specjalny podarunek – mówiąc to, odłożyła trzymane w ręku płaskie pudełko na krzesło przy toaletce. Następnie dygnęła i położyła swą szczupłą dłoń na klamce, by czym prędzej ulotnić się.

-Stój! - rozkazała w ostatniej chwili, Hermiona. Wstała pośpiesznie z łóżka, zaczepione o stopę prześcieradło zsunęło się na ziemię, podeszła niczym atakująca pantera do osłupiałej Marry i przyszpiliła ją za szczupłe do drzwi i przybrała zacięty wyraz twarzy.

-Pamiętam cię. Byłaś wtedy u Malfoyów, zbiłaś wazę zupy. Widziałaś mnie, na pewno.

-O czym panna mówi? Nie wiem nic o tym – broniła się, nie chcąc mieć nic wspólnego z tą niebezpieczną dziewczyną, która najwidoczniej zwykła bywać w gościnie u wszystkich najbardziej niebezpiecznych ludzi w hrabstwie.

-Nie zmyślaj, ty mała, płochliwa wydro! - nie do końca wiedziała, dlaczego nagle wybuchła gniewem, przecież sama zapewne unikałaby siebie, aby nie mieszać się w sprawy pracodawców. Jednak teraz nie miało to znaczenia. Musiała zacząć działać. Teraz, albo nigdy.

-Musisz pomóc mi wydostać się stąd. Czy możesz mnie stąd wyprowadzić? - mówiła spokojnie, nadal przytrzymując ją i nie pozwalając się wydostać.

-Niech mnie panienka puści, muszę już iść, pan mnie zabije jeżeli... - Hermiona puściła ją, a ta nie uciekła, tylko popatrzyła na nią widocznie podejmując jakąś kłopotliwą decyzję.

-Czy... czy panicz Malfoy też tu jest? Czy pan...

-Uwięził go? Tak i dlatego musisz mi pomóc. Jeżeli nie pomożesz nam się stąd wydostać, Hatechorne nas zabije. Oboje – świadoma niewiedzy i słabości służącej, która najwidoczniej nierozsądnie zakochała się w swym panu, wykorzystała to bez skrupułów. Nawet nie wiedziała ile prawdy jest w tym, co mówi.

Marry powiedziała, iż nie może jej pomóc uciec teraz, gdy miała zjeść obiad z Richardem za parę minut, lecz obiecała przygotować jej drogę ucieczki do wieczora i tyle na razie musiało wystarczyć biednej Hermionie.

-Kochana Marry, dziękuję ci bardzo. Mam do ciebie jeszcze jedno ostatnie pytanie i pozwolę ci odejść. Co się stało w Malfoy Manor? - widocznie zaskoczyło to pytaną, która zaniemówiła na dłuższą chwilę.

-Pan... przyjął gości z Zakonu w swoim gabinecie. Gdy wnosiłam herbatę usłyszałam wystarczająco dużo, by zrozumieć, iż szukali oni was. Kazali panu powiedzieć gdzie ukrywa się jego syn. Gdy wychodzili, zabrali także mnie i paru innych służących, by nie opowiedzieli pani, co się wydarzyło. Gdy wyjeżdżaliśmy z posiadłości, pan Malfoy już nie żył. Zabili go za zdradę.

-Oh... - to westchnienie było jedynym, co mogła powiedzieć Hermiona wobec tak okrutnej prawdy. Lucjusz Malfoy był członkiem Zakonu Trzech Głów, okazał nielojalność, by chronić syna, za co zapłacił życiem...

...a to wszystko przez nią.

-Dziękuję Marry, możesz już iść- teraz chciała zostać sama z myślami. Służąca oddaliła się cicho.

-Powinna panienka już się gotować. Pan czeka- i zniknęła za drzwiami.

***

-Wyglądasz przepięknie, panno Granger- z galanterią powitano ją w jadalni. Było to duże, jasne pomieszczenie o wysokim sklepieniu. Hatechorne wskazał jej miejsce po swej prawej stronie przy długim mahoniowym stole nakrytym porcelanową zastawą i srebrnymi sztućcami. Po chwili do weszła Marry z wazą, następnie nalała im obojgu złocistego rosołu i odeszła.

Hermiona wątpiła, by mogła przełknąć cokolwiek oprócz małych porcji powietrza w sukience, którą miała na sobie. Mimo pozornej lekkości i zwiewności jedwabnej tkaniny, wyło to prawdziwe więzienie. Ładne więzienie. Prosta, z dużym wcięciem w talii i okrągłym dekoltem robiła wrażenie skromnej elegancji. Gdyby nie obecne położenie, dziewczyna czułaby się jak królewna, a nie księżniczka w wieży. Jednak najpiękniejszy w kreacji był kolor błękitnej, przydymionej mgły. Był naprawdę piękny.

-Jak podoba ci się na moim dworze? - pytanie brzmiało zbyt zwyczajnie. Dziewczyna korzystając z okazji rozejrzała się po dużym, podłużnym pokoju. Znajdowały się w nim dwa kominki po przeciwnych stronach, jedna z dłuższych ścian była niemal całe przeszklona. Wysokie, szerokie okna wpuszczały promienie słoneczne, które rozświetlały kryształowe żyrandole.

-Czułabym się o wiele swobodniej będąc tu z własnej woli – odparła spokojnie.- Chyba, że pytał pan o moją ocenę wyglądu pana domostwa. W takim razie muszę pochwalić pana gust i wyrafinowanie – dodała z nutą kpiny w głosie. Nie miała pojęcie skąd brała tyle odwagi, by tak bezczelnie mówić do osoby, wobec której była zupełnie bezsilna, która mogła ją zniszczyć. Może to powoli rodzące się przeświadczenie o tym, że skoro tak bardzo chciał, aby ją „zdobyć”, to dawało jej to pewną władzę.

-Och, doskonale to rozumiem, ale zapewniam cię, moja droga, że po jutrzejszej ceremonii będziesz mogła swobodnie poruszać się po całej posiadłości bez ograniczeń. Wybierzemy ci też uczelnię i opiekunów. Zapewniam, że żaden z twych rówieśników nie mógłby nawet marzyć o wykształceniu, które otrzymasz – nie mogła uwierzyć, że obcy człowiek planuje jej przyszłość.

Zapadła ciężka, dusząca cisza. Przerwał ją gospodarz.

-Wyborny rosół.

***

-Panienko, panienko! - Marry wbiegła do jej sypialni zaledwie kilka minut po jej powrocie ze śniadania. W szczupłej dłoni niosła fiolkę z zieloną cieczą.

-Co to? - Hermiona byłą wyraźnie zaniepokojona tą nagłą wizytą, a już na pewno możliwą szkodliwością owej substancji.

-Odtrutka. Musi ją panienka prędko wypić- mówiąc to podstawiła naczynie dziewczynie pod nos. Ta natychmiast przezornie cofnęła się o krok. Zwykle nie ufała, fluoryzującym, radioaktywnym drinkom oferowanym przez przebiegłe służące.

-Jak to? Czy chcesz powiedzieć, że ktoś mnie otruł?

-Ja. To znaczy... NIE! Nie otrułam panienki tak na... śmierć. To powstrzyma truciznę – znów spróbowała nakłonić Hermionę do wypicia płynu.

-Rosół. No tak. Mogłam się domyślić. Ale zaraz... to znaczy, że Richard... o mój słodki Merlinie, Marry jesteś genialna!- Podskoczyła radośnie i uściskała swą wspólniczkę, niemalże wylewając lekarstwo.

- Wypij to szybko- tym razem nie sprzeciwiała się i przełknęła gorzką ciecz.

- Jak szybko to działa?

- Około trzy godziny, bez niemalże żadnych wcześniejszych objawów. Muszę iść, niech panienka przygotuje się do ucieczki, nie będziemy miały zbyt wiele czasu... musimy też znaleźć miejsce, gdzie ukrywają panicza. Wszystkim się zajmę. Wrócę tu za trzy godziny – i wyszła równie szybko, jak weszła.

Marry nie powiedziała Hermionie pewnej dość istotnej rzeczy. Aby przyrządzić miksturę w krótszym niż tydzień czasie, musiała wprowadzić dość duże zmiany w recepturze, co mogło zmienić jej działanie lub całkowicie ją unieszkodliwić. Byłoby to dość kłopotliwe.

***

-Draco, wstawaj- Josh postawił kompana na nogi. Zdecydował, że najwyższy czas, aby wyjść z pokoju i sprawdzić miejsca, w których najprawdopodobniej jest dziewczyna. Nie był pewien na ile może ufać obrazom. Niestety nie miał zbyt dużego wyboru.

Oboje wyszli na korytarz i ostrożnie przemieszczali się w stronę lewego skrzydła, gdzie na drugim i trzecim piętrze znajdowały się pokoje gościnne. Co jakiś czas ostrzegani przez sprzymierzone dzieła malarskie, chowali się to w komnatach, to w tajemnych komórkach i korytarzach.

-Josh?

-Tak?

-Jeżeli ją znajdziemy, jak się stąd wydostaniemy?

-Myślałem nad tym- Josh spojrzał w blade oczy Draco. - Kominek odpada, ojciec kontroluje wszystkie podróże, aportacja niemożliwa, musicie po prostu uciec jak zwyczajni zbiegowie. Słyszałem, że całkiem dobrze wam to wyszło ostatnim razem – na te słowa oczy chłopca zaćmił cień wspomnień.

-Prawie zginęła - odrzekł gorzko. Zapadła cisza. Nie zatrzymywali się i szli w skupieniu, nasłuchując.

-No to czas zrobić to jak należy - Josh uniósł zaczepnie prawy kącik ust- Kochasiu.

Nagle usłyszeli szelest tkaniny za nimi. Momentalnie odwrócili się lecz pole widzenia było puste.

-Co to było? - zapytał Draco z drżeniem w głosie.

-Nie wiem, ale musimy się pośpieszyć...

-Ej, panowie! - odezwał się obraz starego karczmarza – To zdaje się ten pokój! - rzekł wskazując drzwi na końcu korytarza.

***

Hermiona dostała wieść od Marry. Kazała jej uciekać. Wpadła do pokoju, pojawiając się znikąd, zupełnie jakby przeniknęła przez ściany i zaczęła popędzać Hermionę.

-Niech panienka przejdzie przez okno do komnaty obok, to stare biuro pana. Potem przyjdę i pomogę wyjść z pałacu. Tylko szybko!

-Marry... dziękuję ci za wszystko! - Hermiona szybko uścisnęła kobietę i spojrzała wrogo na okno.

Pierwszym, co zrobiła, to dostosowanie niewygodnej sukni do misji. Niestety jej własne ubrania przepadły. Ucięła nierówno spódnicę mniej-więcej do kolan, zrobiła też dwa dziesięciocentymetrowe nacięcia po bokach na wysokości talii, by móc oddychać. Odwróciła się z tryumfalną miną, by pokazać służącej swe dzieło, ale jak się okazało, ta zdążyła wyparować. Dziewczyna postanowiła pójść za jej przykładem i otworzyła okno na oścież, wpuszczając ostre podmuchy wiatru do środka. Zadrżała spoglądając w dół. Ziemia znajdowała się trzy piętra niżej. Nie chciałaby sprawdzić jak bardzo twardy może być bruk.

Ostrożnie stanęła na parapecie i poczuła jak lodowaty podmuch owiewa ją całą, zupełnie jakby nie miała na sobie nic. Spojrzała w bok i dostrzegła wystające gzymsy po których mogła przejść. Była to raczej kamienna, wąska półka. Tak wąska, że część jej pięty zawisła nad przepaścią. Szybko obróciła się plecami do ściany i zaczęła powoli przesuwać się wzdłuż niej. Wzdrygała się na myśl o tym, jak jeden nieuważny krok może posłać ją przez tą przestrzeń lotem ekspresowym na spotkanie z glebą. Palcami starała się wczepić w wypustki między kamiennymi blokami. Wreszcie dotarła do okna.

Musiała na słowo ufać Marry, że pomieszczenie jest puste.

Wzięła głęboki wdech, zgięła nogę w kolanie i z całych sił kopnęła śródstopiem w szybę. Rozległ się ostry dźwięk tłuczonego szkła. Odrobinki wpadły do środka rozsypując się po podłodze niczym zabójcze konfetti. Hermiona powoli, balansując środkiem ciężkości kucnęła na nieco szerszym parapecie i ostrożnie wsunęła dłoń do środka przez powstały otwór. Zacisnęła usta skupiając się na tym, aby nie uszkodzić się o ostre krawędzie. Odnalazła palcami klamkę i przekręciła ją.

-Sss...- wymknęło jej się. Cofając dłoń skaleczyła się w wewnętrzną stronę. Natychmiast pojawiły się kropelki krwi. Zacisnęła dłoń. Teraz miała większe problemy, niż małe skaleczenie.

Powoli otworzyła okno i rozejrzała się po wnętrzu. Rzeczywiście nie było nikogo. Wślizgnęła się powoli do środka. Pomieszczenie było dość małe, zastawione regałami. Po środku w pewnym oddaleniu od okna stało biurko, za którym teraz stała. Wyglądało to na biuro, tak jak powiedziała Marry.

Nagle usłyszała kroki po drugiej stronie drzwi. Szybko schowała się pod biurko i wstrzymała oddech. Drzwi się otworzyły. Ktoś stanął w progu i nie ruszał się dalej. Czy było możliwe, aby nie zauważył zbitej szyby i okruchów szkła na perskim dywanie?

Nagle intruz odezwał się.

I oszalała.

-Tu jej chyba nie ma- powiedział dobrze znanym jej głosem.

-Draco!- chciała krzyknąć, lecz głos ugrzązł jej w gardle. Wstała szybko i zobaczyła go. Rozczochrany, w podartej koszuli, śladem krwi na policzku, ale zdrowy, cały i zdrowy. On też poczuł zdziwienie. Może nie z powodu jej obecności tutaj. Gdy tylko zobaczył rozbite okno, pomyślał, że ta dziewczyna mogła maczać w tym palce. Raczej doznał wstrząsu na widok jej opłakanego wyglądu.

Podarta suknia, ślady krwi, siniaki na odsłoniętych nogach.

W dwóch potężnych krokach przemierzył dzielącą ich odległość, stanął naprzeciw niej chwycił za ramiona.

-Co ten sukinsyn ci zrobił?- nawet nie wiedziała, że Draco może znów brzmieć tak strasznie. Spojrzała w jego oczy. Widziała w nich złość i troskę, wzruszenie i determinację, słabość i siłę.

Nie odpowiedziała. Zbyt dużo by wyjaśniać. Jeżeli przeżyją- znajdą czas na pytania i odpowiedzi. Zamiast tego mocno wtuliła się w jego ramiona, oplatając rękoma jego plecy. Z całych sił starała się nie płakać z ulgi. Zaskoczony odwzajemnił jej czułość o głęboko odetchnął. Miał ją przy sobie. Jego uścisk, w przeciwieństwie do ostatniego, nie był delikatny. Nie dotykał jej niczym drogiej kryształowej wazy. Mocno ścisnął jej wąskie ramiona, przejechał dłonią po żebrach, sprawdzając ich liczbę, przyłożył jej dłoń na potylicy, przycisnął jej czoło no swojego serca i wcisnął swój nos w splątane wiatrem loki.

Oderwał się od niej równie szybko, co do niej przywarł. Położył dłoń na jej ramieniu, co ustanowiło dystans między nimi. Wciągnął powietrze w płuca z głośnym świstem. Skinął do niej głową.

-Dobrze, że żyjesz, Granger- powiedział poważnym, mocnym tonem, niczym dowódca odznaczający swego żołnierza orderem odwagi.

-Też tak uważam- odpowiedziała w podobny sposób. Nagle ich wymianę grzeczności przerwał Joshua, wpadając do pokoju z miną wyrażającą strach i dezorientację. Właśnie wtedy wypowiedział jedno z najbardziej szablonowych zdań w swoim życiu.

-Mamy towarzystwo- dla potwierdzenia tych słów, zaraz za nim do pokoju wpadł tuzin uzbrojonych ludzi, mierzących do nich. Na korytarzu czekało drugie tyle. Albo więcej. Z takimi argumentami nie należało dyskutować. Grzecznie poszli tam, gdzie ci drudzy wskazali.