Rozdział 19

Ooo. Mamy zaległości, ale myślę, 

że małe Dramionowate zdarzenie będzie dostatecznymi przeprosinami :) 

Na melodies-of-love również coś dziś zamieszczę, więc można zaglądać :3

Następny rozdział (prawdopodobnie) za tydzień, ale nic nie obiecuję, bo jeszcze go nie napisałam. 

Rozdział 19

Sunrise Avenue - Forever Yours [piano]

Leżała bez ruchu od wielu godzin. Nie wiedziała gdzie dokładnie jest i nie mogła też sobie przypomnieć jak się tu znalazła. Z każdej strony czuła sztywny napór jakiegoś mebla, a na nogach mokry ciężar. Nagle nie wiadomo skąd pojawiło się światło i zapragnęła krzyczeć. Znajdowała się w wąskiej, prostej trumnie. Na nogach spoczywało nieco ziemi. Nie mogła w to uwierzyć. Umarła. Jest martwa. Trucizna, którą jej wstrzyknięto... Spojrzała na swą dłoń i ujrzała nienaturalne wybrzuszenie pod skórą. Poczuła mdlącą chęć paniki, gdy zorientowała się, iż pod jej skórą coś pełza. Przestałą nad sobą panować. Zaczęła drapać swą skórę bezlitośnie. Jej paniczne, zwierzęce krzyki poniosły się echem po wąskiej przestrzeni i nagle światło zgasło, a ona została sama ze swoim trupem. Nie przestawała się szamotać i bić pięściami w pokrywę. Nagle uderzyła czołem o coś twardszego od drewna i rozpędzonego.

Otworzyła oczy. Nad nią pochylała się wysoka, masywna postać, trzymając jej nadgarstek, którym raniła swoją rękę w żelaznym uścisku. Krzyknęła mimowolnie nie rozpoznając Draco.

-Hermiona, obudź się. To ja. To był tylko sen. Tu jesteś bezpieczna. Jesteś bezpieczna, rozumiesz? - mówił wolno, jednak mimo to do niej docierało co drugie słowo. Powoli zaczęła tracić chęć walki. Z niewyjaśnionych przyczyn ten łagodny głos, w którym tkwiła nutka napięcia, uspakajał jej oszalałe zmysły. Powoli zaczęła rozumieć co się stało. Sen. Głupi sen. Zwykły sen, a ona już oszalała. Czy kiedyś będzie normalna?

-Przepraszam – szepnęła skruszona, czując wypływające na policzki rumieńce. Draco nadal pochylał się nad nią, jakby bojąc się, że jej stan na powrót się pogorszy. - Zły sen – wyjaśniła, przykładając dłoń do swego obolałego czoła. Usiadła na krawędzi łóżka czując, że sen nie nadejdzie tak szybko.

-Będzie z tego siniak – zauważył stając w drzwiach pokoju, uchylając je i wpuszczając nieco światła.- Spróbuj zasnąć, jeżeli się nie uda, jestem w salonie i mam trochę jedzenia – jedzenie. Jej żołądek ścisnął się i wydał z siebie przeciągły niski pomruk, podobny do warczenia. Nawet nie łudziła się, że nie słyszał. Słyszeli nawet w Arizonie. Malfoy uśmiechnął się, przeganiając ze swej twarzy niepokój i zastępując go ironicznym uśmieszkiem. Jej pierwsza naturalna reakcja i pierwsza sytuacja, w której wiedział jak jej pomóc. Przynajmniej raz – No to czekam przed tym czarnym, świecącym pudłem – po tych słowach wyszedł. Natychmiast podążyła za nim. Rzeczywiście na stoliku pomiędzy fotelami stało kilka małych butelek napojów, paczka krakersów, dwa jabłka i świeże kanapki z indykiem i sałatą oraz tabliczka czekolady. Ślina napłynęła jej do ust.

-Skąd to masz? - zapytała.

-Ten koleś z dołu, pytał się, czy czegoś nam potrzeba, więc wysłałem go na zakupy – wzruszył ramionami. Domyśliła się, iż zapewne zaoferował też duży napiwek.

-To miło z jego strony – rzekła odgryzając naraz pół kanapki i popijając ją mrożoną herbatą z butelki. Draco uśmiechnął się do niej, widząc jej apetyt. Hermiona zmarszczyła brwi.

-Powiesz, co takiego chcesz przekazać przez ta twoje uśmiech? - zapytała z frustracją. Blondyn spąsowiał.

-Po prostu dobrze, że jednak jesteś cała – rzekł z miną nie zdradzającą absolutnie nic.

-No i znowu. Powiedziałeś to już trzeci raz. Czy coś uległo zmianie, kiedy mnie nie było? - zapytała rozdrażniona, kończąc nieszczęsną kanapkę i sięgając to apetycznie wyglądające jabłko.

-Czy coś się zmieniło? - udał, że duma. - Zmieniło się w zasadzie wszystko. Harry przypomniał sobie, po której stronie gra, Giny odkryła, że ma zadatki na złodzieja i wróżkę jednocześnie nie przestając byś wredną małpą, Ron... yhm, w jego przypadku nie ma większych zmian – zakończył.

-Wiem, to wszystko już wiem, ale chodziło mi o ciebie. Czy z tobą wszystko w porządku? - zapytała z realnym zainteresowaniem i troską, jakby obawiając się, że przeszedł operacją mózgu, albo coś podobnego.

-Ja, to inna opowieść, na inny wieczór – odparł. Nie chciał mówić o sobie, bo ta historia była mroczna i smutna. Historia o zabijaniu i o strachu, koszmarach i złych uczuciach. Dobrze, że była cała. Tylko tyle przychodziło mu na myśl, gdy wspominał to okropne uczucie, nieść ją w ramionach, niemalże martwą, zziębniętą i wychudzoną, podobną do kupki brudnego materiału, który leżał w jej celi. Czuć pod palcami jej słabnące tętno. Lecieć na miotle i okradać zasoby ojca by przywrócić jej życie. Mógłby stać się dla niej przestępcą, złodziejem, zawodowy mordercą. Lecz wiedział, że nie może jej tego powiedzieć. Nie zrozumiałaby, nie chciałby mieć z nim nic wspólnego, brzydziłaby się nim, tak samo jak każdy uczeń, każdy nauczyciel. To Potter był bohaterem dla tłumów, on nie mógł być nawet jej. Po prostu szara figura w tle.

-Więc porozmawiajmy o mnie – niespodziewanie zmieniła temat, co było równie kojące co niepokojące. - Opowiedz mi jak mnie znalazłeś, dlaczego byłeś sam i jak to się wszystko stało?

-Sprytna jesteś – rzucił rozgryzając skórkę jabłka i wbijając zęby w soczysty, lekko kwaśny miąższ.

-Chciałabym wiedzieć. To dla mnie ważne. Nie wiem... - raptownie zamilkła, wbijając wzrok w zgaszony telewizor i podciągając kolana do piersi. Oparła na nich głowę i szukała odpowiednich słów – Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę, ale to uratowało mi życie. Kilka minut później byłabym martwa – odparła patrząc przed siebie.

-To było proste. Zdobyliśmy zaklęcie, które wydobyło wspomnienie w głowy wiewióry, a potem tylko się teleportowałem, magazyn był całkowicie opuszczony – rzekł z udawaną nonszalancją, markując beztroskę i bagatelizując każde z wydarzeń, skracając je o połowę. Dziewczyna wiedziała, że to nie prawda, ale nie chciała go męczyć. W jakiś sposób czuła, że było to dla niego równie mocne przeżycie, jak dla niej i gdy nadejdzie odpowiedni moment, Draco opowie jej prawdę. Wiedziała, że po tym wszystkim, chłopak zasługuje na wiele więcej niż wdzięczność i cierpliwość.

-Dobry sok – zauważyła, by rozładować napięcie i jednocześnie dać tlenionemu znak, że ta rozmowa jeszcze się nie skończyła, a odpowiedz nie jest satysfakcjonująca. Blondyn wziął butelkę z jej rąk i wychylił mały łyk.

-Rzeczywiście – pokiwał, przełykając słodką ciecz.

Po dłuższym czasie spędzonym na luźnych rozmowach i jedzeniu, Draco zauważył, iż dziewczyna przymyka oczy i zaczyna drzemać.

-O nie – rzekł wstając i podchodząc do jej fotela. - wstawaj, idziesz do łóżka – rzekł, stawiając ja na nogi, metodycznie podtrzymując za ramiona. Jednak kolana okazały się być z waty, ona sama marszcząc zabawnie nos, zarzuciła mu ręce na szyję, najwidoczniej uznając, iż ten ma zamiar ją zanieść. Malfoy pokręcił głową, podnosząc ją. Mimo wszystko, tak mały niepozorny gest, poruszył jego skostniałe serce. Nie był pewien, czy chce, aby Hermiona czymkolwiek w nim poruszała.

-Księżniczka się znalazła – szepnął jej do ucha, przykrywając jej zmęczone ciało kołdrą.